بسم الله الرحمن الرحیم
تاریخچه اجمالی مسیحیت
1.دوران قبل از حضرت عیسی(ع)
1.1وضعیت دینی
الف:اغلب مردم منطقه فلسطین یهودی بودند وقایل به شریعت موسی(ع)
ب:قدرت دینی در دست دو فرقه فریسیان و صدوقیان بود
فریسیان: عالمان دینی ای بودند که کارآنهابیان احکام دین و تبلیغ دین و تفسیر تورات کتبی و شفاهی (تلموت)بودند همچنین برگزار کننده مراسمات مذهبی بودند و نمایندگانی به مناطق مختلف میفرستادند و مدارس علمیه داشتند
صدوقیان : مالکان و مدیران هیکل سلیمان بودند و مسیول مخارج معبد و قربانیان بودند
این دو گروه کم کم به سمت فساد رفتند مثلا صدوقیان پس از تصرف فلسطین بوسیله اسکندر بشدت تحت تاثیر هلنیسم [1] قرار گرفتند
پیدایش نخستین فرقه های یهودی
یونانیان
با خود فرهنگ یونانی را به سرزمین یهودا آوردند و گروههایی به این فرهنگ گرایش
یافتند که « هلنیست» خوانده می شدند. در مقابل این گرایش، گروه دیگری نیز ظهور کرد
که « حسیدیم » خوانده می شد. این گروه به سختی به سنت دینی یهود پایبند بود و هر
گونه گرایش به فرهنگ بیگانه را به شدت رد می کرد. بعدها از این دو گرایش، دو فرقه
دینی متولد شد که صدوقیان و فریسیان نام
گرفتند.
نویسنده ای یهودی درباره ظهور این دو فرقه و تفاوتهای عقیدتی آنان می گوید: صدوقیان که در زبان عبری « صدوقیم» خوانده می شوند، نام خود را از « صدوق » کاهن بزرگ زمان داوود و سلیمان گرفته بودند. ایشان بیش از حد تحت تأثیر فلسفه هلنیسم قرار گرفته بودند و عقیده داشتند که بسیاری از رسوم بیگانگان از قبیل طرز لباس پوشیدن، فرهنگ و زبان را می توان تقلید کرد. ایشان به تقلید از تمام مظاهر دنیای خارج معتقد بودند. صدوقیان اغلب از بازرگانان ثروتمند و مأموران دولت بودند که بنا به اقتضای شغلشان با سایر اقوام و ملل تماس حاصل می کردند. آنان معتقد بودند که اگر مردم یهودا را هم رنگ و هم عقیده سایر ملتهای جهان نمایند، خواهند توانست آن را به صورت کشوری نیرومند در آورند. ایشان می خواستند خرماها، انجیرها، پرتقال ها و انارهای های شیرین و لذیذی را که به حد وفور در سرزمین یهودا تولید می شد به خارج از کشور صادر نمایند، و در مقابل عاجهای گرانبها، ظروف بلوری ظریف و فرشهای ذی قیمتی را که در ممالک دیگر ساخته می شد به کشور خود وارد کنند. این عمل به خودی خود ممکن بود برای یهودا خوب باشد، ولی صدوقیان فکر می کردند که تنها راه توسعه تجارتشان این است که تا آنجا که ممکن باشد به صورت اقوامی که با آنها ارتباط بازرگانی دارند در آیند. صدوقیان علاقه مند به ثروتمند و نیرومند کردن یهودا بودند. ایشان حاضر به انجام هر کاری حتی اقدام به جنگ برای رسیدن به مقصود خود بودند. اکثر کاهنان و اعیان و اشراف عضو سنهدرین[2]، از صدوقیان بودند
اقلیتی
از اعضاء سنهدرین که با صدوقیان هم عقیده نبودند، خود را از هلنیست ها جدا ساخته
بودند. در زبان عبری به افرادی که خود را از دیگران جدا می سازند نام پروشیم(جمع پاروش به معنی جدا شده ) اطلاق می شود.
بدین جهت این گروه را « پروشیم » یا فریسیان می خواندند.
برای نام « جدایی طلب » یا خوارج که به فریسیان داده شده بود، علت دیگری هم
وجود داشت. ایشان معتقد بودند که قوم یهود باید قومی مجزا از دیگران باشد و نباید
از سایر اقوام دنیا تقلید کند و یا با آنها مخلوط شده و در هم آمیزد. فریسیان می
گفتند که یهودا نباید به بهای از دست دادن مذهب و فرهنگ خود به ثروت و دولت برسند.
موفقیت در بازرگانی و داشتن اسبان زیبا و خانه های مجلل با اهمیت تر از آموختن
تورات و اجرای فرامین آن نیست. آنان می گفتند سیاست صدوقیان تنها می تواند به جنگ
منتهی شود، زیرا یهودا به تدریج تجملات و تفریحات بیشتری را آرزو خواهد کرد و روز
به روز آزمندتر و حریص تر خواهد شد. فریسیان معتقد بودند که حتی بزرگ ترین گنج های
دنیا نمی تواند توجیه کننده جنگ باشد. آنچه ایشان می خواستند این بود که قوم یهود
را قومی مذهبی و مومن به قوانین تورات نگاه دارند.
مهمترین فرق
بین صدوقیان و فریسیان
اما
مهمترین فرق بین صدوقیان و فریسیان طرز تفکر ایشان نسبت به دنیای خارج نبود، بلکه
مربوط به طرز تفکر ایشان درباره خود تورات بود. صدوقیان تنها قوانین مرقوم در پنج
سفر تورات را که « تورات مکتوب» خوانده می شود قبول داشتند. ایشان به قوانین و
مقرراتی که توسط یهودیان اجرا می گردد اما در تورات ثبت نشده است اعتقاد نداشتند،
و این خود یک اختلاف جدی بود. زیرا صدوقیان با تفسیرهایی که توسط عزرا[3]
و اعضای «مجمع کبیر» ( کنست هگدولا)[4]
به عمل آمده بود موافقت نداشتند. این تفسیرها « تورات شفاهی» نام دارند و مطالبی
هستند که تورات مکتوب را تشریح کرده و دستوراتش را مفهوم و قابل اجرا می سازند.
تورات شفاهی شامل بسیاری از آداب و رسوم است که در تورات مکتوب ثبت نشده و همین تورات
شفاهی است که قوانین دینی را برای یهودیان روشن تر و اجرای آن را آسان تر می سازد،
ولی صدوقیان از پذیرش آن خودداری می کردند. ایشان معتقد بودند که فقط قوانین و
دستورات مندرج در تورات مکتوب است که باید اجرا گردد. فریسیان هر دو تورات مکتوب و
شفاهی را یکسان مقدس می دانستند. ایشان می دانستند که تعالیم عزرا و کاتبان و سایر
دانشمندان یهود از درگاه الهی الهام شده است. آنان این تعالیم را به صورت جزئی از
تورات مکتوب و مکمل آن می پذیرفتند، و تورات شفاهی برای ایشان دارای همان اهمیت
تورات مکتوب بود. همان گونه که از این فقره بر می آید، دو فرقه صدوقیان و فریسیان
علاوه بر اختلافی که در برخورد با فرهنگ یونانی داشتند، در آموزه های بنیادین
عقیدتی نیز هم نظر نبودند در حقیقت، همه اختلافات عقیدتی آنان از نگرش آنان به
کتاب مقدس ناشی می شد
. اختلاف درباره کتاب مقدس، دو اختلاف عقیدتی دیگر را در پی داشت:از آنجا که در تورات ذکر صریحی از معاد و زندگی پس از مرگ و نیز ملائکه و فرشتگان نیامده، بلکه در دیگر قسمتهای عهد قدیم بیان شده، فرقه صدوقیان- که فقط تورات را قبول داشتند- به این دو آموزه معتقد نبودند؛ حال آنکه فریسیان آنها را قبول داشتند. اختلاف دیگر این دو فرقه این بود که صدوقیان بر اجرای مراسم دینی در معبد بیت المقدس تأکید می کردند، اما فریسیان انجام دادن این امور را در جاهای دیگر نیز اجازه می دادند.
[1] یونانیگرایی یا یونانیمآبی یا هلنیسم به معنای گرایش یا گسترش به فرهنگ یونان باستان است. اوج گسترش فرهنگی یونانی با کشورگشاییهای اسکندر مقدونی و آغاز دوره هلنیستی است. از این پس در سرزمینهای گشوده شده زبان، فرهنگ، و آیینهای یونانی گسترش یافت و با عنصرهای بومی نیز درآمیخته و به گونهای ویژه رخ نمود.
[2] سنهدرین(عبری:סנהדרין؛ یونانی:συνέδριον سِنِدریون به معنی «با هم نشستن» یا «انجمن») دادگاه و شورای عالی یهودیان در زمان گذشته بود که از بیست و سه داور از شهرهای فلسطین، تشکیل میشد. اعضای سنهدرین، ۷۱ تن بودند. سنهدرین بزرگ، در اورشلیم، واقع بود. دادگاه در همه روزها، جز در روزهای عید و روز سبت، برقرار بود. رئیس سنهدرین ناسی و رئیس عدالت آن او بیت دین نامیده میشد. سنهدرین، در زمان تئودوسیوس دوم منحل شد و عنوان ناسی نیز ممنوع گشت
[3] زمانی که یهودیان به بابل تبعید شدند گروهی به نام سوفِریم(یعنی کاتبان ) میان آنان پدید آمد . کاتبان کسانی بودند که به کتابت تورات و مضامین مذهبی اهتمام داشتند.مهمترین سوفِر عزرا(عُزَیْر) بود که در قرن پنجم قبل از میلاد می زیست و شاید پس از موسی(ع) بزرگترین شخصیت یهود باشد . عزرا تصمیم گرفت شریعت موسی(ع) را بارور سازد و از عبارات کتاب عهد عتیق نیازهای حامعة یهود را بر آورد . اقدام وی سر آغاز سنت شفاهی یهود بود
[4] کنست هگدولا، مجمعی از 120 تن از بزرگترین علمای یهود بود که در بین آنها چندین تن از آخرین انبیای بنی اسرائیل حضور داشتند و آن را «عِزرا هَسُوفِر» در اوایل آبادی بت همیقداش دوم تأسیس کرد
